Shprehet Venko Andonovski, autori i shfaqjes ”Svetica u Tami”.

”Tekstin dramatik për Nënë Terezën, e shkrova pasi në Shkup u ndërtua përkujtimorja e saj.

E kam ditur para kësaj, që është vetëm e lindur në Shkup dhe që kaloi shumicën e jetës së saj në Kalkuta të Indisë, duke ndihmuar të varfërit dhe të sëmurët.

Kam kaluar çdo ditë pranë vendit ku ishte shtëpia e saj dhe çdo ditë, saktë në atë vend të shënuar, pashë një njeri, lypës, i cili mbante në dorë një libër për jetën e saj.

Një ditë, pasi kaloja rrugën e zakonshme për tek fakulteti im, lypësi nuk ishte më.

Në vendin ku ishte shtëpia e Gonxhe Bojaxhiut, ishte vetëm libri për Nënë Terezën. U afrova, u përkula dhe mora librin, sepse ishte e qartë se nuk kishte nevojë për askënd më. E lexova, pastaj lexova edhe disa libra të tjerë dhe më në fund fillova të shkruaj.

Shumë mirë e di kur shkruaj unë, e kur më dikton dikush tjetër. Këtë e di për arsye se kur më dikton dikush tjetër e përfundoj pjesën me një frymëmarrje.

Kështu ishte rasti me këtë dramë. Personalisht nuk i dua mistifikimet rreth krijimit të veprave të artit, por e dua të vërtetën, e kësaj here më duhet t’a komunikoj. Pjesa e teatrit rreth Nënë Terezës ka dalë vetëm për tre ditë, me disa ndalesa në shkrim.

Nuk e di se çfarë mendojnë kritikët për dramën dhe për vlerat e saj artistike, sepse shfaqja e kishte vetëm një performancë në Shkup, me grupin ad-hoc të teatrit, për të shënuar përvjetorin e lindjes së Nënë Terezës. Askush nuk ka shkruar asgjë, kjo gjë është mirë, nëse e kemi parasysh atë që Nënë Tereza mendonte për veten.

E quante veten para Zotit “asgjë, e Juaj e vogël” dhe “lapsi në dorën Tënde”. E shiti një makinë të çmuar që ishte e dhuruar nga Presidenti i fuqive botërore, për të hapur një spital për të varfërit. Natyrisht, kur e gjithë kjo dihet, është e kotë të presësh që dikush të godasë me kritika me rastin e per- formancës teatrore kushtuar asaj.

Do të ishte e gabueshme, sepse as autori, as regjisori, e as aktorët nuk mund të vihen përpara shenjtores, të cilës i është kushtuar kjo vepër.

Prandaj, besoj, që kjo vepër është vetëm një kunj i vogël në arkën e Krishtit, vetëm një rreze e vogël drite për jetën. që meriton mijëra, mijëra faqe, kurse unë u desh të kënaqem vetëm me një seri të imazheve nga jeta e saj shumë e pasur, në të cilën parimin kryesor e ka patur “nuk është i pasur ai që ka shumë, por ai që nuk i duhet asgjë”.

Dhe “Jeta është shumë e shkurtër për të mbjellë luginën me të keqen, por shumë e gjatë për të mbjellë kokërr të mirësisë”.

Ajo kokërr është e Nënë Terezës. Unë u përpoqa t’a transferoj në skenën e teatrit. Mendoj se kjo është një tokë e mirë për frytet e qëllimeve të mira dhe njerëzve të mirë.

Nëse e kam arritur atëhere në rregull, nëse nuk e kam arritur, le të më falet!”